* Parkeren *

*

Life Lessons from Farming | Victor Davis Hanson – Oct 2, 2023
Victor Davis Hanson | The Dying Citizen – Jan 6, 2022
*
‘ Niet om lullig te doen, maar hoe vaak zou meneer Otte boodschappen doen in een “volkssupermarkt” – dus niet in de bekende en conventionele super, maar in een volkssuper – en hoe vaak zou hij een klacht over tocht en vocht in zijn woning hebben aangekaart bij een verhuurder-woningbouwcoöp? ‘
- ‘De boer-classicus Victor D. Hanson levert een mooi bruggetje naar de Nederlandese boeren die zich hebben verhangen gedurende de periode van het “stikstof-depositie-gelul” van de Staat en een persoon die het boerenbedrijf (en het onderwijs-circus, want Hanson is ook nogeens docent) aan den lijve ondervindt terwijl hij over de vocabulaire en geestelijk-culturele bagage beschikt om zijn zienswijze onder woorden te brengen. Een zienswijze waar ik het lang niet op alle punten mee eens ben.’
‘ Ik ook niet, maar wij beschikken over een vocabulaire om onze kritische opmerkingen en theoretische amendenmenten bij Hansons betoog, narratief, te plaatsen. Die boeren die zich verhingen, zou je daar de Nederlandse Staat (met name de verantwoordelijke bewindslui) geen “moedwillige doodslag” voor ten laste kunnen leggen? Deze interessante vraag hoorde Y enkele maande terug tijdens een werkgroep, opgeworpen worden. “Komt er een tijd dat die schuldigen geliquideerd worden?” zo vroeg degene die deze vraag lanceerde, zich af, om eraan toe te voegen dat zij – mocht zulks gebeuren – daar geen traan om zou laten.
Oké, verder met het strafrecht. Welk (faction-scenario) zou meneer Otte bijvoorbeeld voor de zelfmoord van mr. Frank Oranje kunnen verzinnen? Oranje was doende om de vermogens van (aanstaande) bewindspersonen “weg te zetten” toen hij zich verhing. Daar zit vast een spannend faction scenario in? Wat kwam Oranje te weten, en is hem dat mogelijk fataal geworden?’
- ‘ Ligt het niet alleszins in de rede dat de nieuwe MP, Dick Schoof, daar alles vanaf weet? Zou Dick Schoof alle laden van het “kabinet” ( de ladenkast) die hij kent, willen en kunnen lichten? Dat is de vraag.’
‘ Rinus Otte poneert de stelling dat het recht het cement van de maatschappij (“samenleving” klinkt al te bevooroordeeld – Gesellschaft past hier beter dan Gemeinschaft) zou (moeten) vormen. Dat moge zo zijn, maar dan moeten er wel deugdelijke bouwstenen voorhanden zijn, die zich lenen om tot een gebouw aan elkaar te worden gemetseld. Vanzelfsprekend moet ook het cement van een deugdelijke kwaliteit zijn, anders kom je geen steek verder.’
- ‘Met het gezin als de hoeksteen van een samenleving, zou ik zeggen. Ik ben echter niet woke, dus mijn idee telt vast niet mee. Laten we in ieder geval hopen, neen: ervoor waken, dat deze quatsch-woke-apekool uit Amerika nooit in Nederlandse gerechtshoven ingang vindt. Meneer Otte heeft bij mijn weten helemaal niets en niemendal met dergelijke praktijken te maken, maar het is een gevaarlijke glijdende schaal.’
‘ Ho, wacht even. Jij refereert aan die rechter Mustafa Taher Kasubai? Zijn “voorkeur” voor woke-voornaamwoorden waar senator Kennedy op aanslaat, vind ik inderdaad quatsch en ongepast, maar hij mag toch best sympathie hebben voor het gedachtengoed van Marx? Zo lang dat zijn rechtspraak niet contamineert. Je wilt toch zeker niet terug naar de heksenjacht op “communisten” zoals ten tijde van Joseph McCarthy? Want dan vervang je de ene kwaadaardigheid door een andere kwaadaardigheid.
Otte heeft het relatief uitgebreid over euthanasie (dood met de hulp van een arts-apotheker) maar over zelfdoding schrijft hij echter niet. Wanneer lijdt iemand uitzichtloos? Dat is deels fysiek bepaald, maar deels ook psychologisch-cultureel. Ik denk aan Frankie Pentangeli uit The Godfather, die zijn polsen doorsnijdt, nadat hij door Tom Hagen is gerustgesteld: voor zijn gezin en zijn naaste familie zal worden gezorgd. Niet door de Staat, maar door de Mafia-familie. Dat is het sociaal contract waarop hij kan vertrouwen. De Mafia in Puzo’s roman vormt een staat-in-een-staat, en een staat waarin het er stukken efficiënter en rechtvaardiger aan toe gaat dan in de Grote Staat – waar meneer Otte als uithangbord voor fungeert.’
- ‘ Aan het begin van de film en de roman komt Amerigo Bonasera tijdens het huwelijk van Connie Corleone, don Vito om gerechtigheid vragen. Gerechtigheid, niet recht, want daar koopt hij niets voor. De onverlaten die zijn dochter aanrandden en voor het leven verminkten, stonden binnen een half uur alweer buiten het gerechtsgebouw, met een symbolische voorwaardelijke straf. Ongeveer zoals in Nederland aan de orde is. Don Vito geeft opdracht de daders proportioneel (fysiek) te straffen, dus niet te om ze te liquideren, maar ze levenslang de rolstoel in te rammen, met een gebroken rug. Dat bespaart de Staat ook nogeens de onderhoudskosten voor de onverlaten, die immers niet het gevang in gaan.
Frankie Pentangeli is door zijn verraad, het verbreken van de omertà, als het ware maatschappelijk melaats geworden, ongeneeslijk ziek, een paria, en naar die maatstaven gemeten zou hij voor reguliere ethanasie in aanmerking moeten kunnen komen. Hem is immers per definitie uitzichtloos psychisch lijden beschoren? Echter, Frankie hoort niet tot de WASP-samenleving (zoals bij ons in Nederland Ella Vogelaar en Dries van Agt-met-zijn-Eugenie, die wèl een ordentelijke “euthanasie” kregen). De tot wanhoop gedreven boer echter kan zich alleen ophangen, rattengif slikken of voor de trein springen. Ze gezien, leven we toch in een curieuze maatschappij.
Frankie Pentangeli schetst zijn eigen dood aan Tom Hagen, het zou zo gaan als tijdens het Romeinse imperium: de persoon ging naar huis, richtte een laatste feestje aan, ging in een heet bad zitten en sneed zijn polsen door. Hij was ervan verzekerd en overtuigd dat voor zijn nabestaanden gezorgd zou worden – dat was een sociaal contract dat over de dood heen reikte. Dit gold echter alleen voor de hogere klassen. Jan met de pet was “usually knocked off” en werd in een massakuil gekieperd; een schep ongebluste kalk erover en klaar was Kees.
Otte (noot 3, hoofdstuk 4: Een rechtvaardige euthanasiepraktijk) ” Omdat we bij onze geboorte nog geen bewustzijn hebben ontwikkeld, kunnen we ons van die eerste gebeurtenis in ons leven nauwelijks een voorstelling maken. We maken ons daarvan pas later een voorstelling, bijvoorbeeld als we een geboorte meemaken of op grond van verhalen van onze ouders. Dat ligt anders bij het sterven. Met een meestal volgroeid bewustzijn kunnen we ons daar wel een voorstelling van maken, maar het blijft niet meer dan een voorstelling. Deze voorstellingen cirkelen niet meer per se rond de vraag of er leven na de dood is en hoe dat er dan uitziet, wel hoe het is als ons bewustzijn eindigt, en die gedachte beangstigt af en toe. We zijn in en na de dood niet langer in controle, leven en bewustzijn ontvallen ons, worden ons ontnomen.”
Mwah, zou het werkelijk Wat moeten we met zo’n observatie?’
‘Tja, iemand karakteriseerde rechters ooit als behorende tot de categorie: “burgers, met een veel te hoge dunk van zichzelf.” Vooral omdat burgers niet meer bestaan, want we zijn massaal consumenten geworden, die op hun consumptief vermogen, hun consumptieve capaciteit, worden getaxeerd en ingeschaald.’
* *
Schuld in woelige tijden.
Het gevaar is soms dat in bepaalde strafprocessen allerlei oneigenlijke, buiten de zaak en soms zelfs buiten het wetboek geldende belangen en geroep uit de samenleving meespelen, die lastig te benoemen zijn, maar wel kennelijk in die bepaalde zaak of in op dat moment spelende politieke speerpunten, invloed hebben op de bereidheid te vervolgen, bewijs te vinden of een bepaalde hoge straf uit te spreken.
De kern is ook hier de meetbaarheid van die schuld en de uiteindelijk daaraan verbonden maakbaarheid van toekomstig gedrag. De mens als som van biologie en verondersteld geweten.
Bij de waarheidsvinding kan biologisch onderzoek, zoals DNA, zeker binnen de perken van de relativiteit (het hoe immers niets te zeggen over de tijd en soms zelfs plaats van de handelingen, noch dus over de schuldvraag) een rol spelen. Bij diezelfde waarheidsvinding meen ik dat allerlei forensische breinanalysetechnieken eveneens met een grote mate van terughoudendheid dienen te worden benaderd. Methoden die kennelijk het gesproken woord moeten overrulen, de mogelijkheid van leugens willen uitsluiten: zwijg, dan zal ik even deze elektroden aanbrengen en direct aan de bron alle kwaad meten en wegen voor een passende straf. Vergeten wordt blijkbaar dat degene die meet net zo van invloed kan zijn op het resultaat als het onderzoekssubject. Lost in translation.
Geredigeerd citaat uit Inez Weski (2020/2014; cursivering en kapitalen in het origineel) De jacht op het recht. Over de advocaat en de rest van de wereld. isbn 978 90 214 5514 3 / nur 320 (digitale editie gemaakt naar de derde druk, 2020)
* *
‘ Dit is een mooie cesuur: Inez Weski de advocaat en Rinus Otte de rechter, de een een vrouw, de ander een man – en beiden joods-Nederlands.’
- ‘Is dat laatste onderscheid tussen joods en niet-joods van belang? Of alleen nu, vanwege de maatschappelijke en globaal-geopolitieke omstandigheden? Eerlijk gezegd interesseert me dat onderscheid niet echt. Is Rinus Otte joods?’
‘ Dat laatste veronderstel ik uit hetgeen ik over en van hem lees te kunnen opmaken; misschien vergis ik me en dan is hij niet-joods, ook best. Neen, dat onderscheid interesseert mij ook niet, maar helaas stelt het zich vanzelf aan de orde – is mijn mening: helaas, want we zullen daar – helaas, alweer helaas – in de toekomst mee te stellen krijgen. Ik denk aan het onzalige moeras Palestijnen/Gaza/WestBank en Israël/Haaretz Israël. Dat gaat niet goed en dat zullen we ondervinden, let op mijn woorden. Negeren, dat is ook zoiets. Waarom in hemelsnaam negeren?’
- ‘Oké, best. Wat mij betreft afficheert rechter Otte een aangeharkt universum, waar de jungle (sorry maar ik móet gewoon aan die groteske meneer borrel denken, kan ik echt niets aan doen, dat is de schuld van Freud! Borrelen in de Brusselse baggerjungle – rijp voor een stripverhaal) nog niet in binnen is gedrongen. Dat laatste is niet vol te houden, want de jungle is wel degelijk alom om ons heen. Inez Weski probeert zich met de klewang (oeps! daar zijn Aceh en de Apaches weer!) door die jungle een pad te banen (hetgeen volgens mij vechten tegen de bierkaai is), terwijl meneer Otte ….. tja, wat doet meneer Otte eigenlijk?’
‘ Rechter Otte vervult een belangrijke functie door de onmisbare façade van een functionerende rechtsorde overeind te houden. Daar moeten we niet te licht over denken, hoewel de Israëli er alles aan doen om die façade te slopen en te ondermijnen. Die steken voortdurend de prangende middelvinger op naar het ICC en het ICJ in Den Haag.’
- ‘ Allemaal tot je dienst, maar intussen heeft Ridouan Thagi geen advocaat, is er gerotzooi met kroongetuigen en loopt Desi Bouterse (advocaat Max / Bram Moszkowicz is van het tableau geschrapt) frank en vrij rond. Begaan jij en ik een minuscule overtreding, dan hangt het hele justitiële apparaat om onze nek. De toeslagenfraude van overheidswege begaan, zweert, ettert en suddert gewoon voort. Het is toch van de gekken!?’
…………….. ………………. ……………………
