‘Geweldadig, tja, wat heet. Kl. vertelde ik meen drie maanden terug het verhaal dat ze in de trein had horen vertellen. Over de buurman in het portiek van de flat waar een dochter van de vertelster zou hebben gewoond. Die buurman was er nieuw komen wonen en alras bleek waarom: de persoon vertoonde “onaangepast en ronduit asogedrag.” Hij smeet ondere ander keihard met de voordeur en liet zijn hond op de meest ongristelijke tijden blaffen en keffen in het trappenhuis. Herhaalde en beleefde verzoeken om dat niet te doen, werden beantwoord met nóg harder en nóg vaker met de voordeur smijten. De hond mocht als het regende – en hij niet naar buiten wilde – zelfs in het portiek plassen.  De verhuurder – een woningbouwcorporatie – beweerde schouderophalend daar niets tegen te kunnen doen. De man moest toch ergens wonen?’

• ‘ Nou, dat kan desnoods. In een betonnen doos, op een industrieterrein, ver van de normale en gewone mensen, tussen tokkie-soortgenoten. Maar vertel verder. Veel woningbouwcorporatiemanagers leuren met dit soort hufter-huurders. Die zwerven rond als rotte peren, omdat de opvangplekken waar ze voorheen terecht konden, werden gesloten. Bezuinigingen, want de dames en heren politici moeten de aardkloot kunnen rondvliegen, om oorlogen aan de gang te houden en wapendeals te faciliteren. Dat gaat uiteraard van belastinggeld. Sorry, vertel verder.’

‘ Deze overbuurman is op een dag aangepakt. Dat wil zeggen – zo hoorde de dochter naderhand, want die was niet thuis toen het gebeurde – drie of vier man hebben de buurman met zijn handen – om de beurt links en rechts – tegen de deurpost geklemd en daarna de deur een paar keer hard dichtgeslagen. De burman moet hebben gegild als een mager varken, maar niemand van de omwonende bewoners reageerde en niemand liet zich zien.’

• ‘Bekend verhaal. Zo gaat dat altijd. Je er niet mee bemoeien. Wat is er met die buurman gebeurd?’

‘Die heeft een paar dagen met gebroken vingers in gips rondgehobbeld en is daarna met de stille trom verhuisd. De vertelster kwam hem tegen op een terras in een stad ergens aan de andere kant van Nederland. Ze herkende de man, omdat ze zag dat hij zijn bierglas op een speciale manier met  twee handen moest vasthouden. Daarom viel hij haar op. Naderhand hoorde ze van haar dochter dat het verhaal ging dat de woningbouwmanagers die gorilla’s hadden ingehuurd. Vooral om een voorbeeld te stellen. Niet omdat de huurders hen iets konden schelen. Ze wilden geen trammelant, er moesten woningen worden verhuurd. Kassa dus.’

• ‘ Ach, gepast geweld zou ik zeggen. Drie jaar geleden zou er een agressieve (Syrische?) huurder over een balkon van vier hoog van een galerijflat zijn gevallen. Die terroriseerde de hele galerij plus de twee galerijen onder en boven. Èn hij had een huurder in elkaar geslagen. Er gingen zelfs mensen verhuizen vanwege die man. De woningbouwcorporatie-managers konden, of wilden, niets doen. De man eiste een ruimere flat – voor hem zijn extended family – en probeerde het op deze manier. Na die val van het balkon, zat ‘ie in een rolstoel, vanaf de heupen naar omlaag verlamd. Volgens hemzelf was hij uitgegleden en door eigen schuld omlaag gekukeld. Dat zou zo maar hebben gekund, natuurlijk. Een kerngezonde fitte vent van midden dertig. Causa finita.’

‘ Sommige “groepen en gemeenschappen” schijnen hun eigen methoden te hebben, om devianten in het gareel te krijgen. Hoe dat precies in elkaar steekt, daar kom je als buitenstaander nooit achter. Dat kun je ook maar beter niet willen. Kwam dit vroeger in Nederland ook voor? O, vast wel, en toen kwamen dit soort voorvallen ook bijna nooit in de krant.’

‘ Anti-semitisch? Joden en Arabieren mogen geen van beiden varkens eten, dus? Tegen welke Semieten zou zo’n cartoon nou gericht kunnen zijn? Sodo-mietjes? Ik heb gegoogld op Steve Bell cartoons; er zijn er bij die ik hilarisch vind, maar ook die ik flauw vind of zelfs helemaal niet eens snap. So what? Die sla ik dan over.’

• ‘ Nou ja, juist, deze cartoon dan? Met een kameel en varkens. Twee gojim (de varkens) die zeggen dat Mo het kameel het op zijn of haar heupen heeft, waarbij “hump” (bult) de clou zou kunnen zijn? Kweenie, maar ik vind het maar matigjes geestig. Engels is ook niet mijn moerstaal, natuurlijk. Alleen de Britten weten welk strootje een kamelenrug kan breken – vanwege Lawrence of Arabia – deze cartoon over Lawence is een doordenkertje en best subtiel. Een proeve van Brits under-under-understatement, en zinderend actueel nu, met Gaza en Palestina en zo. Het verhaal ging dat “ze” met de remmen van de motorfiets zouden hebben geknoeid (” … alledgedly the brakes were tampered with – but nothing irregular was found …”). Lawrence had z’n doel gediend en de deep state wilde van de man af. Hij wist te veel, en werd een gevaar voor de Deep State. Lawrence zelf zou het geweten kùnnen hebben (“at the back of his mind he could have known all the time…”) en liever op zo’n manier aan zijn einde komen dan afgeknepen worden door de nomenklatoera en langzaam verpieteren. “What a lousy bunch of bunglers they were, weren’t they?” ’

‘ Je bedoelt onder andere de smerige streek van Sykes & Picot? Vergelijkbaar met de Molotov-Ribbentrop-deal. Net zulke achterbakse arglist, dus een beetje Schadenfreude vanwege de terugslag, the backlash, mag best. Toch? Alleen beroerd voor het klootjesvolk-kanonnenvlees. Hoe het zij: humor is tijd-context-en-cultuur-gebonden. Britse humor is heel anders dan Amerikaanse humor of Nederlandse humor. De Mickey-Mouse? Ach, het zijn niet allen slagers die lange messen dragen? Dat is idioom ….. idiomatische humor. Ik vermoed alleen voor native speakers begrijpelijk. Bij de cartoon met het kameel en de varkens moest ik aan Orwell denken, met de kameel als exoot.’

• ‘ Kameel of kemel, naald, oor aannaaien, dat is Mattie 19. Zeg, bestaat er eigenlijk al een EU-humor?’

‘Kijk! Dát vind ik nou een geestige vraag. Humor! EU-humor? Een tumor-met-humor. Kijk naar foto’s van François Carpentier. Brooje-aap-junk-food. Kankerverwekkend, maar o zo lekkur!! Ik moet dan altijd lachen. Als een boer met kiespijn weliswaar, maar toch …. met die naald en het garen uit Mattie 19, naaien “ze” ons mooi in het pak. Nou jij weer.’

• ‘ Zo is dat, want hebben niet álle Nederlandse boeren hevige kiespijn? Zou jij lachû wanneer de nomenklatoera in jouw land, op alle mogelijke en ónmogelijke manieren, jou je land probeert te ontfutselen en af te troggelen?’

‘ Nou zeg, breek me de snavel niet open! En dan komt zo’n grapjas als monsieur Le Carpentier (PvdA) ons vertellen dat er meer windturbines, zonnepanelen en warmtepompen gefabriekt en gesleten (kassa!) moeten worden. Om het klimaat te redden ….. hoe seniel moet je wel niet zijn, om zulke komedianten serieus te nemen?’

*

* *  geredigeerd citaat uit Wynia, 2023: pag. 338-339; ISBN 978 946185 3295, H.65: Warme falsificaties:  * * De Tweede Wereldoorlog wordt in Nederland, naarmate die langer voorbij is, steeds vaker gebruikt voor hedendaagse doeleinden. Dat geldt niet alleen voor 4 en 5 mei, maar bijvoorbeeld ook voor de jaarlijkse herdenking van de in Nederland in de Tweede Wereldoorlog gevallen Franse militairen. Die zijn veelal begraven in het Zeeuwse Kapelle.

Een voormalige Marokkaanse gastarbeider, nadien welzijnswerker, had eind vorige eeuw ontdekt dat er ook Marokkanen op de begraafplaats in Kapelle lagen. Dat leek hem een buitenkans om het respect voor Marokkanen in Nederland te vergroten. Zo ontstond de geschiedenis dat Marokkanen in Nederland tegen de Duitsers hadden gevochten of Nederland hadden bevrijd – of allebei. Politici sprongen gretig op deze nieuwe onbekende geschiedenis.

Het succes van de Marokkaanse strijd tegen de Duitsers in Nederland trok zo de aandacht, dat ook PvdA-politica Jet Bussemaker – zelf getrouwd met een Surinamer en aldus moeder van een half-Surinaamse dochter– subsidies uittrok, meer speciek voor het herschrijven van de Nederlandse oorlogsgeschiedenis in multiculturele zin. Het moest afgelopen zijn met de interpretatie van de Tweede Wereldoorlog als een vaderlandse geschiedenis, de oorlog moest nu echt een Wereldoorlog worden, met vooral aandacht voor de rol van landen van waaruit tientallen jaren na de oorlog grote aantallen migranten naar Nederland waren gekomen.
Marokko had militairen gestuurd, Suriname had aluminium en de Antillen olie geleverd voor de geallieerde strijdkrachten. Bussemaker wilde – we spreken 4 mei 2008 – ook dat er op pabo’s les werd gegeven over de relatie tussen de oorlog en de herkomstlanden, zodat alle basisschoolleerlingen goed doordrongen zouden raken van de belangrijke rol van die landen (Suriname, Antillen, Marokko, enzovoorts) bij de bevrijding van Nederland.

Het herschrijven van de oorlogsgeschiedenis werd een hele bedrijfstak, een beetje zoals dat later met de slavernijgeschiedenis zou gaan verlopen.

In 2022 was de Marokkaanse ambassadeur nog steeds bij de herdenking van de Franse gevallenen in Kapelle, maar de sjeu was er toch wat van af. In voorgaande jaren was gebleken dat er wel Marokkanen in Kapelle waren begraven, maar die waren op de Nederlandse kusten aangespoeld en waren bij leven voor zover bekend nooit in Nederland geweest, laat staan dat ze in Nederland hadden gevochten. De zo goedbedoelde geschiedenis van de multiculturele bevrijding van Nederland bladderde in stilte af.
Zo bekeken kwamen de Oekraïners net op tijd.   *  * einde citaat * * *