‘ Wanneer kunnen of mogen politici hun verkiezingsbeloften breken, en – dit is iets ingrijpender – het aangegane ‘sociaal contract’ van nul en gener waarde verklaren?’

–        ‘ Zo, direct en uit de losse pols geantwoord? Tijdens een noodtoestand – die ze zelf kunnen veroorzaken en uitroepen.’

‘ Nou, dat is snel en zeer ad rem. Waarom dan een heel artikel of zelfs een paar meter boek hieraan gewijd?’

–        ‘ Tja, een mens moet toch iets? Vooral als het een politiek mens is.’

‘Aha. Wat beweert Aristoteles over dit onderwerp? Ik bedoel: zoon politikón? Bedenk bij het lezen van dit lemma dat wijlen Bart Tromp niets maar dan ook helemaal niets-en-niemendal heeft te maken met de huidige neocon-PvdA’ers, zoals daar onder anderen rondlopen een Francois Carpentier (timmerman) of een Lodewijk Asscher. De PvdA van Tromp bestáát al lang niet meer, net zo min als het CDA of de oude, liberale, VVD. De huidige beroepspolitici die onder die merken sjacheren, slalommen, slijmen en sjoelen, die teren op de na-galm van oude, positieve, merkenbekendheid.’

–        ‘ Laten we even adempauze nemen, oké? Of wou je meteen naar Giorgio Agamben en Kees van der Pijl? Dat hoeft tegenwoordig niet eens meer via Carl Schmitt, omdat bijna iedereen weet wat een noodtoestand inhoudt, met de lock downs, de avondklok en natuurlijk als kers op de kaart: de vaccinatie-QR-code. Vanwaar de foto van meneer Asscher?’

–        ‘ Vanwege de “Accountability,” de verantwoordelijkheid, de toerekenbare-schuld-aan. De meeste politici verklaren zich niet-toerekenings-vatbaar wanneer het gaat om de verantwoordelijkheid voor akelige gevolgen van hun (politieke) handelen. Of ze pleiten geheugenverlies. Rutte is daar veruit kampioen in. Funest, nefast en pernicieus is dat die nare, extreem onflateuze, de-democratie-incapaciterende beheptheid, de man bij vele massamensen de reputatie en roep van een “prima politicus” heeft opgeleverd. Het is uiteraard de dood in de pot.  Belofte, maakt schuld. Ook politieke beloftes, al kun je daar intussen eindeloos over kakkeballen. Het is een semantisch steekspel, met klotsende en kruiende betekenissen.
Het rare is dat hun beloningen altijd waardevast, toekomstbestendig en zwaar geïndexeerd zijn. Meneer Asscher zit hier volgens de krant zijn maten van de VVD onder de bus te douwen. Henk Kamp en Mark Rutte zijn hem voorgegaan. Een pot nat. Het hele circus van een PE kun je samenvatten onder de titel: komedianten trekken voorbij.’

‘ Het wás ooit een soort instituut, de PE, maar nu is het een lege huls. Helaas.’